"دست خسته بر گلوگاه خورشید"

در زایمان ِدیر و دردناک

که عصر،

باردار ِ فصل ِ روز است،

هیج دالی به نام ِ قابله ـ

بر درگاه ِ پا به زا

ز هر نا کجا و گمُ ِ تاریخ ـ

اجازت نخواهد یافت

پا درون خانه نهد،

جزخورشید!

+++

خیمه ی شب،

با دشنه ی طلوع

می رود که

دریده شود

گاه ِهرآن ِ برآمدن ِ آفتاب است.

+++

از ته ِتاریکی ـ

در این دم دمای ِ پگاه

بوی تازگی،

شوق ِروز می آید.

+++

گوئی که:

سه قرن ـ

سیاهکاران ـ

زندگی را،

بر تاریکی مکرر

چرخانده اند،

+++

و انسان ـ

این زمین خورده ِ بی سرانجام ِ خوش باور ـ

این بار

شکل کهنه ی خیانت،

و تیغ تیز دروغ را

بازمی شناسد و

مزه ی غارت هستی اش را چشیده است.

او نه رام خواهد شد و

نه سر ِشکسته را،

به دار دین خواهد سپرد.

دیریست که

غرورو سلاح ِاندیشه اش

بر سنگ تجربه صیقل خورده است.

+++

فرومایگی:

اما،

بدرازای ِ نای ِ تلخ ِ هزاره ها

با هزارها جارچی

به باورمردم

در شب مُحرم

تجاوز می کند.

تا خلافت اش

پاسدار ِ بلند ترین شب ِ یلدا ماند.

+++

غافل که

فروغ برشبق،

پا سفت و

جا خوش کرده است،

و سرود ِ آفتاب

به مجرای ِسرایش ِنوزاد ِروز

درآمده است.

+++

او: چوجغد

با چشمان ِ پیر ِگذشته ـ

بدنبال نبش گورتاریخ،

در جستجوی لاشه ی عصری ست

تا پیش از قبر

دمی چند بامرگ

آرامش یابد

پیش از آن که

خود نیز

مدفون گردد!

دست ِ خونین و خسته اش

بر گلوگاه خورشید!

می لرزد.

+++

تا بود و

او را هنوز هست،

دستی در حلقوم زمین فرو

و زبان ِ درازی را

در نرمای ِ گرم ِ تن ِ خدا داشت،

در اوج و فرود تلذذ خود ـ

بود،

که گاهی ـ

بر زخم عمیق ِگرسنگان ِزمینگیر

لیس می کشید.

+++

او:

نرد ِ چرکین ِ قلبی،

و هم،

قاب باز ِ قهاری ست ـ

که:

از شرافت ِ انسان

باج می گیرد،

تا تخت خود را

تاخت قمار نزند.

++ +

شب:

به زیر طره ی سحر ،

رنگ باخته

در زلال بامداد

دامن آبی آسمان

پیداست.

+++

آیا: دوباره

کسی خواهدآمد،

و در شب خواهد تاخت،

تا در ماه جای گیرد ـ

وامام شود؟

که همچنان اسلاف خود

بجای "نان"

ترس و تاریکی را

بین همگان تقسیم کند؟

بهنام چنگائی